Als bloemiste in opleiding omring ik me met bloemen. Dat klinkt heel mooi en dat is het ook. Afgelopen zaterdag stond ik bij één van mijn favoriete bloemenstallen. Nadat ik hortensia, monnikskap en rozen had gekocht voor mijn studie, viel mijn oog op een schattig bosje lavendel. “Die ook nog erbij!”, zei ik enthousiast. Ik bedacht ter plekke een paarse schikking voor BoekenSchaap. Als dank voor het doosje vol met aardigheidjes, dat ik per post kreeg. Geen onkostenvergoeding deze keer, zoals met de boekschikking, maar alles met gesloten beurs.

Ik weet dat ik iets te geven heb via mijn bloemsierkunst. Maar wanneer is het genoeg? Dit zou namelijk al de derde schikking mét foto worden. In de twee vorige had ik ook lila en donkerroze verwerkt. Na deze schikking zouden er ongetwijfeld nog vele volgen, want slechte gewoontes zijn niet zomaar afgeleerd. Dat gaat met vallen en opstaan. Het was BoekenSchaap zelf, die me dat zei. Een paar dagen geleden nog…

Dit alles herinnerde ik me bij die bloemenstal. Ik neem mijn vak serieus. Mijn creativiteit bloeit. Ik laat mensen graag meegenieten. Maar ik ben toch geen Sint Monicolaas?

“Mag de lavendel bij de monnikskap”, haalde de bloemenman me uit mijn overpeinzingen. “Ja, hoor!”, zei ik met een blije lach. En ik werd nog blijer toen hij zei: “De lavendel krijg je van mij!”

Dankjewel kosmos voor dit liefdevolle cadeau én het mooie inzicht!

Monique van der Gaag – geschreven voor de Blog van BoekenSchaap, herfst 2020