Liever gewoon dood

Liever gewoon dood – Pieter Sluis

In het boek Liever gewoon dood schrijft Pieter Sluis over zijn confrontatie met de dood. Hij doet dat vanuit verschillende gezichtspunten waaronder dat van het opgroeiende kind, de medische student, de huisarts en de vader van een overleden kind. Hij vertelt over de lessen die hij daarbij leerde en over wat eruit voortkwam. Hij staat stil bij zijn ontmoetingen met Elisabeth Kübler-Ross en bij zijn jarenlange samenwerking met deze pionier op het gebied van het maken van ruimte voor wat ruimte nodig heeft. Hij doet ook verslag van het ontstaan van het eerste Bijna Thuis Huis in Nederland, waar hij de oprichter van was. in de laatste hoofdstukken doet hij verslag van enkele gevallen van mensen in hun laatste levensfase waar hij direct bij betrokken was. Liever gewoon dood is een warm pleidooi om weer met de dood om te gaan zoals we ook met de geboorte omgaan: als een heel belangrijk deel van ons leven waar we alle ruimte voor maken en dat onze volle aandacht krijgt. Op die manier kunnen we de angst die er nu nog vaak omheen hangt naar de achtergrond helpen verdwijnen en de mogelijkheid scheppen zulke, wezenlijke levensmomenten positief te benutten.

alle boeken van Pieter Sluis

Recensie

Huisarts Sluis schreef een openhartig boek over hoe hij huisarts werd, wat hem boeide (en boeit) in het vak, hoe zijn leven in een crisis kwam toen zijn vrouw en hij een kind verloren door wiegendood, hoe hij zijn evenwicht hervond en hoe hij een pionier werd van de beweging in Nederland die zich ervoor inzet terminale patienten een laatste levensfase te bereiden zonder veel pijn, benauwdheid en ander ongemak, maar ook zonder over te gaan tot euthanasie. De held van het boek is in zekere zin de Amerikaans-Zwitserse psychiater Elisabeth Kubler-Ross, die ook in Nederland lange tijd een autoriteit was (en nog is) op het gebied van verliesverwerking en omgaan met de (naderende) dood. Het boek beschrijft Sluis’ ontwikkelingsgang naar de ‘hospicebeweging’, die ijvert voor adequate palliatieve zorg voor terminale patienten en daar zelf ook in voorziet in zogeheten ‘hospices’ of bijna-thuis-huizen. Een sympathiek geschreven boek, meer getuigenis dan geschiedschrijving, dat nog boeiender zou zijn geweest als het meer de discussie met andere opvattingen had gezocht.
Mr. dr. D.P. Engberts