Het aanraken van Herinneringen

Het aanraken van Herinneringen – Hanna Cohen Harounoff

De herinneringen van een ‘onderduik’ kind, vastgelegd in een briefwisseling met haar pleegzusje in de jaren 1994 en 1995.

Nadat haar ouders in de Haarlemmermeer waren ondergedoken werd hun driejarige dochter Hanneke in de zomer van 1942 ondergebracht bij een pleeggezin in Amsterdam: Wigle (Wim) en Sophie Primowees en hun zesjarige dochter Het. Zij bleef daar bijna drie jaar tot na de bevrijding op 5 mei 1945.

Een periode die het joodse meisje niet kon vergeten en haar leven na de oorlog belangrijk zou beïnvloeden. Zij ging van haar pleegouders houden alsof het haar eigen ouders waren, die zij ‘onbewust’ was vergeten. Haar ouders overleefden de oorlog en Hanneke keerde naar hen terug.

Schrijfster Lisette Lewin, zelf ‘onderduik’ kind en klasgenote van Hanneke midden jaren vijftig op de WIS, schrijft in haar voorwoord:

‘Zoals dat gaat met een onderduikstertje van die leeftijd, bracht juist de bevrijding haar heimwee en verdrietige jaren. Mij verging het ook zo. In mijn herinnering was Hanneke eenzaam en neerslachtig. Ik vond haar prettig gezelschap, iemand bij wie ik me niet onzeker en verlegen voelde’.

Hanna Cohen Harounoff beschrijft haar eeuwige onzekerheid, haar angst en het zich constant ergens schuldig over voelen, ook als dat niet nodig is, op een manier die de lezer raakt. In 1964 emigreert zij naar Israël. Wat opvalt is haar optimisme, de liefde voor allen die haar dierbaar zijn en de kracht om steeds weer door te gaan.

‘Het Aanraken van Herinneringen’, is een fascinerende briefwisseling tussen twee vrouwen die als kind samen opgroeiden in de Tweede Wereldoorlog.

De correspondentie is zonder verfraaiing en zonder schrappen samengevat in dit boek. Een onopgesmukt relaas van Hanneke en Fiet, authentiek en ontroerend.