Moet ik dat geloven – Wim Jansen
Kerk en christendom verkeren in een crisis. We zien daarbij twee bewegingen: ter linkerzijde vallen mensen over de rand en worden religieus dakloos; zij nemen afscheid van het traditionele christendom en zien geen nieuwe wegen. Ter rechterzijde zien we herconfessionalisering: de teugels van kerkelijke traditie en belijden worden strakker aangehaald.
De auteur spreekt zijn protest tegen deze gang van zaken uit. Enerzijds wil hij in de kerk meer ruimte bieden voor mensen die zich niet (meer) herkennen in de kerkelijke geloofstaal, en die niet het dogma maar de mens centraal stellen. Anderzijds wil hij de kerk losweken van diens strakke gebondenheid aan formuleringen, die volgens hem onderdrukkende godsbeelden en fundamentalisme in de hand hebben gewerkt. Hij ontkomt er dan ook niet aan sporen van onderdrukking aan te wijzen in geloof en kerk, maar ontdekt tegelijkertijd dat er in geloof en kerk nog wel degelijk wegen van bevrijding te vinden zijn.
Met dit boekje doet de auteur een poging mensen in het centrum van de kerk, alsook de mensen aan de rand van de kerk, maar vooral mensen buiten de kerk te bewegen tot een herwaardering van hun geloof of ongeloof. Het is met warmte geschreven vanuit pastorale en persoonlijke ervaring.