De Keltische Maankalender in het Zonnejaar

De Keltische Maankalender in het Zonnejaar – Ko Lankester

Vanaf de prehistorie heeft de maan de mensheid gefascineerd. In vrijwel alle oude culturen bepaalden maankalenders de meest geschikte momenten om te zaaien, te oogsten, te trouwen of feest te vieren. De jaarcyclus van de natuur werd bijna overal verbonden met een cyclus van beurtelings twaalf en dertien manen, die min of meer gelijk liep met het zonnejaar. Religieuze feesten en rituelen waren niet aan vaste momenten in het zonnejaar gekoppeld, maar hadden een plaats in de maandkalender.

DE KELTISCHE MAANDKALENDER IN HET ZONNEJAAR beschrijft de verschillende maandkalenders die er in het verleden zijn geweest en gaan met name in op de Keltische kalender en de rijkdom aan verhalen, folklore en gebruiken die er in het verleden rond elke maan bestond.

Ko Lankester (1947) reconstrueert de magische wereld van de voorchristelijke beschaving, waarin de natuur een weerspiegeling was van de machtige en mysterieuze godenwereld. Hij koppelt daarbij een grote kennis van zaken aan een persoonlijke betrokkenheid. Samen met zijn vrouw Joke die het hoofdstuk over het maken van wijn en brood schreef, leidt hij een groep waarin de traditionele heidense zaai- en oogstfeesten en de volle manen worden gevierd. Een diepgaande studie naar de grondslagen van de Wicca, ook wel genaamd Moderne Hekserij, resulteerde in een serie artikelen die onder de titel THE ROOTS OF MODERN WITCHCRAFT in de jaren 1988-1991 in het blad Wiccan Rede zijn gepubliceerd.

Bij het vieren van de maandfeesten ontstond de behoefte meer te weten te komen over traditionele maandviering. De meeste boeken die er de afgelopen jaren op dit gebied zijn verschenen schieten in vele opzichten tekort, zoals de schrijver aan de hand van duidelijke voorbeelden uiteen zet. De laatste jaren voelen steeds meer mensen zich aangetrokken tot wat wel de Oude Religie wordt genoemd. en vele tientallen doeken zijn inmiddels verschenen over de traditionele jaarfeesten, maar over de maandkalender en het verband met het Keltische bomenalfabet is nog niet eerder een zo diepgaande studie als deze verschenen. Wetenschappelijk verantwoord en tegelijk zeer boeiend en gemakkelijk leesbaar geschreven is dit boek een aanrader voor iedereen die belangstelling voor de wortels van onze beschaving heeft.

Recensie

Dit boek behandelt de acht traditionele Maanfeesten alsmede volksgebruiken van de oude Kelten. De mythologische gegevens, waarop dit boek zich baseert, zijn aardig, worden met aplomb gebracht, maar zijn in grote mate qua bron en interpretatie aanvechtbaar en arbitrair in hun samenhang. Een slechte zaak is, dat de namen van de maanden van de kalender gedeeltelijk door de auteur zelf bedacht zijn, terwijl de recepten voor de wijn, koekjes, jams en wierook, die bij deze maanden zouden moeten horen, meer curieus dan bruikbaar zijn. Wie dit boek uit heeft, bekruipt de gedachte dat er zeer veel energie gestoken is in een onderwerp dat slechts weinigen (nl. de Wicca-kringen) zal aanspreken, al blijft de tekst op zichzelf zeer leesbaar. De zwart-witte foto’s zijn wat donker, de voetnoten en bibliografie uitstekend.
(Biblion recensie, A. v.d. Bosch)