De Indigo-kinderen

De Indigo-kinderen – Lee Carroll, Jan Tober

Indigo-kinderen vertonen geheel nieuwe en ongebruikelijke psychologische eigenschappen en een gedrag en bewustzijn die niet eerder in de geschiedenis werden aangetroffen. Hun bijzondere gedragspatronen vergen van ouders en opvoeders nieuwe methoden van benadering. Het boek bevat een groot aantal bijdragen van een zeer uiteenlopend gezelschap van deskundigen, die een aantal puzzels rond deze nieuwetijdskinderen proberen op te lossen zoals:

• tonen hedendaagse kinderen ons hoe de mensheid is geëvolueerd?
• zijn deze kinderen intelligenter dan wij waren op die leeftijd?
• waarom lijken veel kinderen vandaag de dag er op uit om onze samenleving om te gooien?
• zijn onze kinderpsychiaters ten onrechte bezig deze kinderen als “on-aangepast”, hyperactief, lijdend aan concentratie-problemen, te behandelen met chemische middelen?

Verdienen deze kinderen, die mogelijk geboren worden met een speciaal bewustzijn en inzicht, niet eerder een buitengewoon liefdevolle erkenning van hoe bijzonder ze zijn? Oorspronkelijke titel: The Indigo Children

Recensie

Dit Amerikaanse echtpaar geeft seminars over zelfhulp en bekrachtiging. Ze interviewden en haalden herkenbare, niet-modieuze en zinnige bijdragen van internet en uit tijdschriften van 24 andere Amerikaanse deskundigen (o.a. psychologe Melanie Melvin, opvoedkundige Robert P. Ocker en parapsychologe/theologe/schrijfster Nancy Ann Tappe) om vooroordelen over hyperactieve en ‘onhandelbare’ kinderen in een ander licht te plaatsen. Kinderen die vertellen hier al eerder geweest te zijn, die engelen als onzichtbare vrienden hebben, die een sterk blauw-paars (indigo) veld in hun aura hebben. Hun spirituele ondergrond ‘ruikt’ manipulatie en schuldgevoel en presenteert ouders keer op keer uitdagende integriteitstesten aan. Ze zijn technologisch en meer tast- en gevoelsgericht en zullen waarschijnlijk pas laat in de twintig hun ‘opdracht’ herkennen. De Carrolls noemen hen exceptioneel begaafd en vinden (omhoogschietende) diagnoses als ADD en ADHD voor hen onterecht. Medicatie met bijvoorbeeld Ritalin is dan ook uit den boze, hen meer ruimte om te spelen aanbieden werkt beter. De vele praktijkgevallen werken erg bemoedigend. (Biblion recensie, Peter den Haring)