Achter de eeuwige glimlach – Elisabeth Riphagen
‘De laatste tien jaar heb ik in Indonesië de ontmoeting gezocht met mensen die ik zomaar tegen kwam. Ik wilde weten wat hen bezig hield, hoe hun leven eruit zag, wat hen gelukkig maakte en wat religie voor hen betekende. De gesprekken hebben honderden verhalen ‘uit het leven gegrepen’ opgeleverd. Over trouw en liefde, over de strijd om het dagelijkse bestaan en om de corruptie waar iedereen mee te maken heeft. Zij laten de binnenkant zien van de Indonesische cultuur, godsdienst en samenleving.’
Elisabeth Riphagen (Bodegraven, 1947) is theologe, auteur en verhalenverteller Samen met haar man woonde en werkte ze in de jaren zeventig in Indonesië. Sinds 1999 gaat ze elk jaar enkele maanden terug om daar onderwijsinstellingen en sociale projecten in vaak afgelegen en arme gebieden te ondersteunen.
Recensie
Indonesië is en blijft voor veel Nederlanders een populair reisdoel. Degenen die er nog niet waren, kunnen met dit boek ook aan hun trekken komen. Het bevat honderd verhaaltjes van twee à vier bladzijden over ontmoetingen met mensen in heel het land, van de Batak-landen in het westen tot Timor in het oosten. Ze geven een veel reëler beeld van de grote en gevarieerde archipel dan menige reisgids. De auteur (1947, Bodegraven), die zelf jaren in Indonesië woonde, legt de nadruk op sociale en geestelijke, niet in het minst spirituele waarden in plaats van op monumenten en adembenemende landschappen. Ze gaat daarbij onrecht als corruptie en nepotisme allesbehalve uit de weg. Haar stijl is nauwelijks literair, maar wel degelijk efficiënt. In enkele regels roept ze situatie, sfeer en beweegredenen op. Bovendien voorziet ze haar schetsen met wisselend succes van een clou, steevast aan het eind. Het boek, ook gericht op een lach en een traan, kan een breed publiek plezier, informatie en inleving geven. Het draagt hoe dan ook bij aan een beter begrip, en zeker niet alleen voor Indonesië. Geïllustreerd met zwart-witfoto’s.
NBD Biblion, Albert Hagenaars